علی در کنار جنازه‏ی زهرا

مورّخ معروف، مسعودی نقل می‏کند: هنگامی که فاطمه (س) از دنیا رفت، امام علی (ع) بسیار بی‏تابی نمود، و گریه و زاری شدید کرد، و چنین مرثیّه می‏خواند:

لِکُلِ اجْتِماعٍ مِنْ خَلِیلَیْنِ فِرْقَةٌ++

وُ کُلُّ الَّذِی دُونَ الْمَماتِ قَلِیلٌ

اِنَّ افْتِقادِی فاطِمَة بَعْدَ اَحْمَدٍ++

دَلِیلٌ عَلی اَنْ لایَدُومَ خَلِیلٌ

: «سرانجام هر اجتماع دو دوست، به جدائی می‏انجامد، و هر مصیبتی بعد از مرگ و فراق، اندک (و قابل تحمّل) است.

رفتن فاطمه (س) بعد از رفتن پیامبر (ص) دلیل آن است که هیچ دوستی باقی نمی‏ماند».

روایت‏کننده می‏گوید: حضرت علی (ع) حسن و حسین را برداشت و با هم وارد آن اطاقی شدند که جنازه‏ی فاطمه (س) در آنجا بود، دیدند اسماء در بالین فاطمه (س) نشسته و گریه می‏کند و می‏گوید: «ای یتیمان محمد (ص)، ما بعد از پیامبر (ص) خود را به فاطمه (س) تسلیت می‏دادیم، اکنون به چه کسی تسلیت بدهیم؟»