روایت شده: فاطمه (س) به اسماء بنت عُمَیْس فرمود: من ناپسند میدانم آنچه را که با آن جنازهی زنان را حمل میکنند(1) که پارچهای روی جنازهی آنها میاندازند و جسم آنها از زیر پارچه پیدا است، و هر کس آن را دید تشخیص میدهد که مرد است یا زن، من ضعیف شدهام و گوشت بدنم گداخته شده، آیا چیزی نمیسازی که مرا بپوشاند.
اسماء گفت: آن زمان که در حبشه بودم(2) مردم حبشه برای حمل جنازه چیزی را که پوشاننده بدن بود ساخته بودند، اگر میخواهی مثل آن را بسازم.
فاطمه (س) فرمود: آن را بساز.
اسماء تختی طلبید و آن را به رو انداخت، سپس چند چوب از شاخهی خرما طلبید و آن را بر پایههای آن تخت، استوار کرد و سپس پارچهای روی آن کشید (شبیه عِماری درآمد) و به فاطمه (س) عرض کرد: تابوتهای مردم حبشه، این گونه است.
فاطمه (س) آنرا پسندید و به اسماء فرمود: خدا تو را از آتش دوزخ محفوظ بدارد، مانند این تابوت برای من بسازد و مرا با آن بپوشان.
و نقل شده وقتی که حضرت زهرا (س) آن تابوت را دید خندید، با توجه به اینکه بعد از رحلت رسول خدا (ص) هیچگاه تبسّم (لبخند) نکرده بود و فرمود: این تابوت، چقدر زیبا و نیکو است که مانع مشخص شدن زن و مرد میشود!(3)
1) گویا تابوت آن زمان همانند نردبانی بدون دیوار بوده، و جنازه را روی آن میگذاشتند، و جنازه مشخّص میشد.
2) اسماء همسر جعفر طیّار بود، و حدود پانزده سال همراه جعفر در حبشه به سر برد و بعد از شهادت جعفر، همسر ابوبکر شد، محمد بن ابوبکر پسر او است (مترجم).
3) کشفالغمّه ج 2 ص 67 به نقل از ابنعبّاس.
