گوشه‏ای از فضائل حضرت زهرا

فاطمه (س) یکی از افراد کِساء(1) و مُباهِله(2) و کسی بود که در سخت‏ترین زمان در راه خدا هجرت نمود، و از کسانی بود که در شأن آنها آیه‏ی تطهیر (33 احزاب) نازل شد، و جبرئیل افتخار کرد که از جمله‏ی آنها باشد، و خداوند به پاکی و صدق آنها گواهی داد، او مادر ائمّه (ع) و یادگار رسول خدا (ص) است که نسل پیامبر (ص) تا روز قیامت، از او باقی می‏ماند، او سرور زنان دو جهان از آغاز و انجام است، او در گفتار و سخن، شبیه‏ترین انسانها به پیامبر (ص) بود، اخلاق و شیوه‏ی زندگی او، از اخلاق و شیوه‏ی زندگی رسول‏خدا (ص) حکایت می‏کرد، و راه رفتنش بسان راه رفتن پیامبر (ص) بود، و هرگاه او بر رسول خدا (ص) وارد می‏شد، رسول خدا (ص) از او استقبال گرمی می‏کرد، و دستهایش را می‏بوسید و در جای خود او را می‏نشانید، و وقتی که پیامبر (ص) بر فاطمه (س) وارد می‏شد، فاطمه برمی‏خاست و از پیامبر (ص) استقبال گرم می‏کرد و دستش را می‏بوسید، پیامبر (ص) بسیار فاطمه (س) را می‏بوسید، و هر زمان مشتاق بوی بهشت می‏شد، او را می‏بوئید و می‏فرمود:

فاطِمَةُ بَضْغَةٌ مِنّیِ مَنْ سَرَّها فَقَدْ سَرَّنِی، وَ مَنْ سائَها فَقَدْ سائَنِی.

«فاطمه، پاره‏ی تن من است، کسی که او را شاد کند مرا شاد نموده است، و کسی که به او

بدی کند به من بدی کرده است».

فاطِمَةُ اَعَزُّ النّاسِ اِلَیَّ: «فاطمه (س)، عزیزترین مردم نزد من است» و سخنان دیگری که بیانگر محبّت سرشار پیامبر (ص) به فاطمه (س) است مانند اینکه به فاطمه (س) می‏فرمود: «یا حَبیبَةَ اَبِیها»: «ای محبوب و دوست پدر».

چنانکه طبری شیعی از امام باقر (ع) و او از پدرانش نقل می‏کند که فاطمه (س) فرمود: رسول خدا (ص) به من چنین خطاب کرد:

«یا حَبِیبَةَ اَبِیها کُلُّ مُسْکِرٍ حَرامٌ، وَ کُلُّ مُسْکِرٍ خَمْرٌ».

: «ای محبوب و دوست پدرش، هر مست کننده‏ای حرام است و هر مست کننده‏ای شراب می‏باشد.»

1) منظور از کِساء، اجتماع رسول خدا (ص) و علی (ع) و فاطمه (س) و حسن و حسین (علیهم‏السلام) در زیر یک عبا است که در این هنگام جبرئیل نازل شد و آیه تطهیر (33 احزاب) را در شأن پنج تن (ع) آورد: اِنّما یُریدُ اللَّهُ لِیُذّهِبَ عَنَْکُم الرِّجْسَ اَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً: «قطعاً خداوند می‏خواهد هرگونه پلیدی را از شما خاندان دور سازد، و شما را پاک و پاکیزه نماید».

2) منظور از مباهله، دعا و نفرین با علمای مسیحی است، تا خداوند هر که را که باطل است مشمول عذابش قرار دهد، این مطلب در آیه 61 آل‏عمران آمده است (مترجم).