زنده‏ی محبت

پس از ثنای جمیل مهیمن ذوالمن++

ز ابتدای فطن تا به انتهای زمن

به پنج فرق بود افتخار و نازش من++

که روز حشر بدان پنج تن رسانم تن

محمد است و علی، فاطمه حسین و حسن++

کسی که آل‏عبا را به طوع بنده بود++

دلش به نور محبت همیشه زنده بود

چو برگ شاخ حیاتم ز بیخ کنده بود++

مرا شفیع تن، این پنج تن بسنده بود

محمد است و علی، فاطمه حسین و حسن++

به نور پاک صفی و به حق صفوت او++

به سجده‏ی ملکوت و به قرب و عزت او

که آدم صفی الله پس از انابت او++

قبول گشت بدین پنج نام توبت او

محمد است و علی، فاطمه حسین و حسن++

سپیده دم که بجنبد نسیم صبح ز جای++

شود ز موکب او گل ز جیب نافه گشای

برآورند فغان بلبلان نغمه سرای++

کنند ورد زبان طوطیان شکر خای

محمد است و علی، فاطمه حسین و حسن++

کسی که پاک بود اصل او و گوهر او++

خطا نرفته بود بر وجود مادر او

بر آستانه‏ی این پنج تن بود سر او++

نبی و حیدر و سبطین او و دختر او

محمد است و علی، فاطمه حسین و حسن++