عذاب آنانکه فاطمه را آزردند

روایت شده است، نخستین فردی که در روز قیامت برای او دادخواهی کنند و درباره‏ی او داوری نمایند، در مورد محسن فرزند علی (ع) است. که درباره‏ی قاتل او و قنفذ، حکم می‏شود، آنها را می‏آورند و با تازیانه‏های آتشین می‏زنند، که اگر یک تازیانه از آن تازیانه‏ها به تمام دریاها بیفتد، همه‏ی آب آنها از مشرق تا مغرب، به جوشش درمی‏آید، و اگر آن را بر کوههای دنیا بگذارند، همه‏ی آنها ذوب شده و به خاکستر مبدّل می‏گردند، قاتل محسن (ع) «قنفذ» را با آن تازیانه‏ها می‏زنند.

مفضّل بن عمر در ضمن روایت مشروحی، از امام صادق (ع) نقل می‏کند که فرمود: در روز قیامت، حضرت خدیجه (س) و فاطمه بنت اسد (س) مادر امیر مؤمنان علی (ع) محسن را حمل می‏کنند، آنها گریه و ناله می‏کنند، مادرش فاطمه (س) (این آیات قرآن را) می‏خواند:

هذا یَوْمُکُمُ الَّذی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ: «این همان روزی است که به آن وعده داده شده‏اید». (انبیاء- 104)

یَوْمَ تَجِدُ کُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَیْرٍ مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ اَنَّ بَیْنَها وَ بَیْنَهُ اَمَداً بَعِیداً…

(امروز همان) «روزی است که هر کس آنچه را از کار نیک انجام داده، حاضر می‏بیند، و دوست می‏دارد میان او و آنچه از اعمال بد انجام داده، فاصله‏ی زمانی زیاد می‏باشد…». (آل‏عمران- 30)

آنگاه امام صادق (ع) آنچنان گریه کرد که محاسن شریفش از اشک تر شد، سپس فرمود:

لا قَرّتْ عَیْنٌ لا تَبْکِی عِنْدَ هذا الذِّکْرِ.

«روشن مباد آن چشمی که هنگام ذکر این مصیبت، گریه نکند».