روایت دیگری از ابن ابی‏الحدید درباره‏ی جریان سقیفه

ابن ابی‏الحدید (عالم معروف اهل تسنّن) به سند خود نقل می‏کند: هنگامی که پیامبر (ص) رحلت کرد، انصار در نزد «سعد بن عُباده» اجتماع نمودند، ابوبکر و عمر و ابوعبیده نزد آنها رفتند، حُباب بن منذر (از انصار) گفت: «مِنّا اَمِیرٌ وَ مِنْکُمْ اَمِیرٌ: «یک نفر از طرف ما امیر باشد و یک نفر از طرف شما»، سوگند به خدا ما درباره‏ی مقام رهبری، بخل و حسد نسبت به شما نداریم، ولی بیم آن داریم که بعد از شما افراد دیگری که پدران و پسران و برادران آنها را کشته‏ایم، بر ما سلطه یابند و زمامداران ما شوند (مانند بنی‏امیّه).

ابن ابی‏الحدید می‏گوید: این روایت را برای ابوجعفر، یحیی بن محمّد علوی خواندم، گفت: «من فراست و هوش حُباب بن منذر را تصدیق می‏کنم، همانگونه که او پیش‏بینی کرده بود، و از آن بیم داشت انجام گرفت، آن هنگام (که یزید بن معاویه

در واقعه‏ی خونین «حَرَّه»، که در سال 63 هجری در ماه ذیحجّه در مدینه واقع شد) انتقام خون مشرکین را که در جنگ بدر کشته شدند، از مسلمین انصار گرفت (این کار توسط یزید بن معاویه انجام شد، که حباب بن منذر، بیم داشت چنین افرادی سرکار آیند، و بیش از ده هزار نفر از مردم مسلمان مدینه قتل عام شدند).

سپس ابوجعفر یحیی بن علوی به من گفت: رسول خدا (ص) نیز از این بیم داشت که چنین ستمگرانی روی کار آیند و به اهل‏بیت و بستگان آن حضرت ستم کنند، زیرا رسول خدا (ص) خون مشرکان را ریخت و می‏دانست که اگر دختر و فرزندان دخترش را، زیر دست حاکمان جور قرار دهد، در خطر شدید قرار می‏گیرند، از این رو همواره دستور رهبری بعد از خود را برای پسر عمویش (علی علیه‏السّلام) ترسیم می‏کرد، تا جان او و اهلبیتش حفظ گردند(1) زیرا اگر عترت پیامبر (ص) زمام امور را بدست می‏گرفتند، برای حفظ جان علی (ع) و اهلبیتش نافع‏تر بودند تا اینکه زیر دست حاکمان بیگانه قرار بگیرند، ولی قضا و قدر (و هوسهای نفسانی حاکمان جور) با او مساعدت ننمودند، و جریان آنگونه برخلاف انجام شد، و کار فرزندان پیامبر (ص) به آنجا کشید که آگاه هستی.

1) البته، این موضوع، یکی از اموری است که موجب انتخاب علی (ع) از ناحیه‏ی پیامبر (ص) گردید، وگرنه امور بسیار دیگر مانند علم، پرهیزکاری و سابقه‏ی درخشان علی (ع) و… نیز همین اقتضا را داشت (مترجم).