حمد و ثنای الهی و گواهی به یکتائی خدا و رسالت محمد

در آغاز گفت: پروردگار جهان را ستایش می‏کنم، و در برابر نعمتهای ظاهری و

باطنی او سپاسگزارم، که نعمتهایش همه‏ی جهان را فراگرفته است، و قابل شمارش نیست و از محدوده‏ی افکار ما بیرون است، سپاس از نعمتهای بیکران او موجب دوام و افزایش نعمت است، و نعمتهای سرشار او موجب حمد و ستایش او می‏باشد.

گواهی می‏دهم که او یکتا و بی‏همتا است، و البتّه بازگشت این گواهی، اخلاص است، و حقیقت توحید و اخلاص، فطری است و خصوصیّات مقام توحید در پرتو نور تفکّر و ایمان، آشکار می‏شود، و اندیشه‏های ما از درک ذات پاک خدا، عاجز بوده و بیان ما از بیان و تقریر اوصاف، خدا، کوتاه است، چشمهای ظاهری او را نمی‏توانند درک نمایند.

او کسی است که همه‏ی پدیده‏ها را بی‏آنکه سابقه و مادّه‏ای داشته باشند پدید آورد، و موجودات را بدون سابقه‏ی مثال و شکل و نظیر، ایجاد نمود، خداوندی که با مشیّت و توانائی خود و بدون مدّنظر گرفتن نفع و سود برای خود، مراتب هستی را تصویر و تنظیم فرمود، او منظوری بجز اظهار قدرت و حکمت و ابراز لطف و محبّت نداشت، او انسانها را آفرید و آنها را به سوی اطاعت، عبادت و پاداش جمیل دعوت کرد، و از عصیان و سرکشی، و عقاب و خشم خود برحذر داشت.

و گواهی می‏دهم که پدرم محمد بن عبداللَّه (ص) بنده و فرستاده‏ی خدا است و خداوند متعال، قبل از بعثت، در عالم غیب او را برگزیده است، زیرا مقامات اشخاص از روز ازل و از همان عالم غیب معلوم و معیّن گردیده است، و خداوند متعال به عواقب امور و جریان کارها، آگاه است، و او را به صلاح و فساد و حوادث و پیش‏آمدهای روزگار آگاهی و احاطه دارد.

خداوند بزرگ، رسول خود را برانگیخت تا فرمانها و احکام او در میان بشر، روشن شده و انسانها از جهل و گمراهی به صراط مستقیم علم و معرفت و سعادت، راهنمائی شوند، وقتی که آن حضرت به رسالت مبعوث گردید، مردم همه پراکنده و دور از هم بودند، و پرستش از بت‏ها می‏کردند، و از خدای جهان غافل و منحرف شده بودند، خداوند بوسیله‏ی آن حضرت، جهالت و غفلت را از مردم زدود و رسول خدا (ص) با کمال حوصله و استقامت به هدایت و نجات انسانها کوشید، و آنها را به راه راست و آئین حقّ دعوت کرد، و به سوی محیط نور و هدایت، راهنمائی فرمود، و سپس دین الهی و راه حق و وظائف بشر را تبیین نمود، آنگاه آن حضرت را به سوی خود انتقال داد، و از

روی مهر و لطف کامل خود، روح مقدّس آن حضرت را قبض کرد، و او از زحمات و رنجهای دنیا خلاص شد و در دریای رحمت الهی غرق گردید و با فرشتگان مقرّب، مجاور و مأنوس شد، صلوات و سلام پروردگار، بر او باد.