محدّث کبیر، علی بن عیسی اِرْبِلی(1) در کتاب کشفالغُمّه خود (ج 2 ص 69) میگوید: بعضی از اصحاب، این اشعار قاضی ابوبکر بن ابیقریعه (از علمای اهل سنّت) را برای من خواند، که در اینجا میآورم:
یا مَنْ یُسائِلُ دائِباً عَنْ کُلِّ مُعْضَلَةٍ سَخِیفَةٍ++
لا تَکْشِفَنَّ مُغَطَّئاً فَلَرُبَّما کُشِفْتَ جِیغَة
وَ لَرُبَّ مُسْتُورٍ بَدا کَلطَّبْلِ مِنْ تَحْتِ الْقَطِیفَة++
اِنَّ الْجَوابَ لَحاضِرٌ لکِنَّنِّی اُخْفِیهُ خِیفَة
لَوْلا اعْتِداءُ رَعِیَّةٍ اَلْقی سِیاسَتَها الْخَلِیقَةُ++
وَ سُیُوفُ اَعْداءٍ بِها هاماتنا اَبَداً نَفقِیفَة
لَنَشَرتُ مِنْ اَسْرارِ آلِ مُحَمَّدٍ جُمَلاً طَرِیفَةٌ++
یُغْنِیکُمُ عَمَّارَؤه ملِکٌ وَ اَبُوحَنِیفَة
وَ اَرَیْتُکُم اَنَّ الْحُسَیْنَ اُصِیبَ فِی یَومِ السَّقِیفَةِ++
وَ لِاَیُّ حالٍ لَحَّدَثْ بِاللَّیْلِ فاطِمَةَ الشَّرِیفَة
وَ لِما حُمَتْ شَیْخَیْکُمْ عَنْ وَطْیِ حُجْرَتِها الْمُنیفَةِ++
اَوّهْ لِبِنْتِ مُحَمَّدٍ ماتَتْ بِغُصَّتِها اَسیفَة
یعنی: «ای کسی که در پرسیدن هر مسألهی پیچیده و ناپسند عادت کردهای البتّه امور سرپوشیده را، آشکار نکن که چه بسا آن سر پوشیده، مُردار باشد که آشکارش کردی.
و چه بسا سر پوشیدهها وقتی که آشکار شد، مانند طبل در زیر قطیفه بود که آشکار گردید، ای سؤالکننده، جواب تو آماده و حاضر است ولی من میترسم آن را بیان کنم.
اگر ترس از دشمنی رعیت و سیاستها و آزار خلیفه نبود، و شمشیرهای دشمنان ما همواره بالای سر ما قرار نداشت که سرهایمان را بشکافد.
قطعاً جملههای تازهای از اسرار آل محمّد (ص) را بیان میکردم، تا شما را از فتواهای مالک و ابوحنیفه، بینیاز سازد.
و به شما نشان میدادم که منشأ کشته شدن امام حسین (ع) همان روز سقیفه بود.
و نیز به شما توضیح میدادم که در چه حال و وضعی فاطمه (س) را شبانه در لَحَد قبر گذاشتند.
و باز بیان میکردم که چرا آن دو نفر از ورود به خانهی ارجمند فاطمه (س) ممنوع شدند آه! وا اَسَفا! که دختر محمّد مصطفی (ص)، در شدّت اندوه و غم، وفات یافت!».
1) علی بن عیسی اِرْبِلی از علمای معروف قرن هفتم و از شیعیان دانشمند و محقق آن زمان است، او دارای تألیفات و دیوان اشعاری است، یکی از تألیفات او کتاب «کشفالغمّه فی معرفة الائمه» می‌باشد که در سه جلد چاپ شده است (الکنی و الالقاب ج 2 ص 19)- مترجم.
