اشعاری از ام ‏ایمن

دانشمند مذکور صاحب کتاب «اَلْمُقْنِعُ فِی الْاِمامَةِ» پس از گفتاری می‏گوید: سیره‏نویسان از اَبُوالْاَسْوَد دُئَلی نقل می‏کنند که گفت: مردی برای من نقل کرد که «اُمّ‏اَیْمَنْ» (بانوی بسیار محترم در محضر رسول خدا و زهرای اطهر) گفت: در همان شبی که روز قبلش با ابوبکر بیعت کردند، از هاتفی اشعاری شنیدم، ولی شخص آن هاتف را ندیدم، آن اشعار چنین است:

لَقَدْ ضَعْضَعَ الْاِسْلامَ فِقْدانُ اَحْمَدٍ++

وَ اَبْکِی عَلَیْهِ فِیکُمُ کُلَّ مُسْلِمٍ

وَ اَحْزَنَهُ خُزْناً تَمالَوْا صُحْبَةَ++

الْغُواةِ عَلَی الْهُدی الرَّضِیِّ الْمُکَرَّمٍ

وَصِیُّ رَسُولِ‏اللَّهِ اَوَّلُ مُسِلمٍ++

وَاَعْلَمُ مَنْ صَلّی وَ زَکّی بِدِرْهَمٍ

اَخِی الْمُصْطَفی دُونَ الَّذِینَ تَأمَّرُوا++

عَلَیْهِ وَ اِنْ بَزُّوهُ فَضْل التَّقَدُّمِ

: «تحقیقاً رحلت پیامبر (ص) موجب پریشانی و تزلزل اسلام گردید، و همه‏ی مسلمین را به گریه درآورد، پریشانی تا آنجا که بسیاری (مثل افراد گیج) به همراهی و همکاری با گمراهان متمایل شدند و آنها را بر مرد هدایت‏کننده و پسندیده و بلندمقام و گرامی، ترجیح دادند، آن مرد، علی (ع) است که وصّی رسول خدا (ص) و نخستین مسلمان و آگاهترین مردم، آنکه نماز خواند و (در نماز) زکات داد، برادر مصطفی محمّد (ص) می‏باشد، نه آنانکه با زور می‏خواهند بر حضرت علی (ع) رهبری کنند، و گرچه برتری تقدّم او را ربودند».

تا اینجا مطالبی از نثر و شعر نقل شد که هر اندیشمند خردمندی اگر به این مطالب توجّه کند به خوبی درک می‏کند که مردم، بعد از رحلت رسول خدا (ص) چگونه با علی (ع) رفتار نمودند، و درمی‏یابد که همانگونه رفتار نمودند که بنی‏اسرائیل در غیاب موسی (ع) با هارون، برادر موسی (ع) رفتار کردند، که جریان برخورد مردم با علی (ع) عیناً مانند جریان برخورد بنی‏اسرائیل با هارون (ع) است.

و در این باره، «محمد بن نصر بن بسّام» چقدر زیبا سروده، آنجا که می‏گوید:

اِنَّ عَلِیّاً لَمْ یَزَلْ مِحْنَة++

لِرابِحِ الدِّینِ وَ مَغْبُونِ

اَنْزَلَهُ مِنْ نَفْسِهِ الْمُصْطَفی++

مَنْزِلَةٍ لَمْ تَکُ بِالدُّونِ

صَیَّرَهُ هارُونَ فِی قَوْمِهِ++

لِعاجِلِ الدُّنْیا وَ لِلدِّینِ

فَارْجِعْ اِلَی الْاَعْرافِ حَتّی تَری++

ما فَعَلَ الْقَوْمُ بِهارُونِ

: «علی (ع) به خاطر نفع دین، همواره در رنج و زحمت می‏زیست، ولی خود مغبون بود (و از نااهلان به او آسیب می‏رسید) پیامبر (ص) او را همچون جان خود معرّفی می‏کرد، و او را در مقامی بس عظیم قرار داد که چنین مقام برای دیگران نبود، او را همانند هارون (برادر موسی) در میان قومش قرار داد، هم برای دنیای آنها و هم برای دین آنها (او را منصوب کرد).

به سوره اعراف مراجعه کن، تا بنگری بنی‏اسرائیل با هارون چه کردند، تا دریابی که قوم بعد از رسول خدا (ص) با حضرت علی (ع) چه کردند، و با این مقایسه، مطلب را دریاب.