شیخ جلیل ابوجعفر طبری در کتاب «الدلّائل» به سند خود از ابنمسعود نقل میکند: مردی به محضر فاطمه (س) آمد و گفت: ای دختر رسول خدا آیا چیزی از رسول خدا (ص) برای خود شما یادگار مانده که مرا از آن بهرهمند سازی؟
فاطمه به کنیز خود فرمود: آن جریده (لوح نوشته شده) را بیاور، کنیز به جستجو
پرداخت و آن را پیدا نکرد، فاطمه (س) به او فرمود:
وَیْحَکِ اُطْلِبیها فَاِنَّها تَعْدِلُ عِنْدِی حَسَناً وَ حُسَیْناً
: «وای بر تو، آنرا پیدا کن، که در نزد من مانند حسن و حسین (ع) ارزش دارد».
کنیز به جستجو پرداخت و سرانجام آن را در میان خاکروبهها پیدا کرد، که هنگام جارو کردن خانه، مفقود شده بود، آن را نزد فاطمه (س) آورد، در آن نوشته بود:
«رسول خدا (ص) فرمود: «از مؤمنان نیست کسی که همسایهاش از آزار او در امان نباشد، و هر کس به خدا و معاد معتقد است، به همسایهاش آزار نمیرساند، هر که به خدا و معاد ایمان دارد، سخن نیک بگوید یا ساکت شود، خداوند دوست میدارد، کسی را که خیراندیش و بردبار و خویشتندار است، و دشمن میدارد هر که را که دشنامدهنده و بدزبان و بیشرم و بسیار سؤالکننده و اصرارکننده در سؤال باشد، زیرا شرم و حیا از ایمان است و ایمان در بهشت می‌باشد، ولی دشنام از بیشرمی است و بیشرمی در آتش است».(1)
1) بِسْمِ اللَّه الرَّحْمنِ الرَّحیمِ- قالَ مُحَمَّدٌ النّبِیُّ (ص): لَیْسَ مَنْ الْمُؤْمِنیِنَ مَنْ لَمْ یُؤْمِنَ جارُهُ بَوائقَهُ، وَ مَنْ کانَ یُؤْمِنُ بِاللَّه وَالْیَوْمِ الآخِرِ فَلا یُؤْذی جارَهُ، وَ مَنْ کانَ یُؤْمِنُ بِاللَّه وَالْیَوْمِ الآخِرِ فَلْیَقُلْ خَیْراً اَوْیَسْکُتُ، اِنَّ اللَّه تَعالی یُحِبُ الْخَیّرَ الْحَلِیمَ اَلْمُتَعِفّفَ وَ یَبْغُضُ الْفاحِشَ الْبَذّاء اَلسَّئالَ الْمُلَحِّفَ، اِنَّ الْحَیاءَ مِنَ الْاِیمانِ وَ الْایمانُ مِنْ الْجَنَّةِ، وَ اِنَّ الْفُحْشَ مِن الْبَذاء و البّذاء فی النّار.
